"Nadzieja"

Autor: Katarzyna Michalak
Wydawnictwo: Termedia
Rok wydania: 2012

Podobno umiera ostatnia. Jest matką głupich.
Istnieje wiele przysłów związanych z nadzieją, a w każdym jest trochę prawdy…

Twórczość Pani Kasi Michalak znam nie od dziś. Bardzo lubię i cenię jej książki. Są proste, ciekawe, trafiające do każdego czytelnika bez względu na wiek, wykształcenie czy płeć (taak, mężczyźni też z pewnością panią Michalak czytują :D). Zawsze niosą ze sobą ważne przesłanie. Autorka często porusza tematykę problemów społecznych. Miłość, przyjaźń, choroba, zazdrość, czy jak w przypadku „Nadziei” samotność, strach, trudne dzieciństwo – to jedne z niewielu tematów jej książek.

Lilianę Borową poznajemy jako małą, zaledwie sześcioletnią dziewczynkę. Jej dzieciństwo nie jest jednak takie, jakie powinno być. Bita przez ojca, pogardzana przez macochę i przyrodnią siostrę, krzywdzona przez „kolegów”, znienawidzona przez rówieśników – to wszystko nie pozwala jej normalnie funkcjonować i pozostawia na duszy sercu Lilki rysę. Na całe życie…

Ale jest jeszcze Aleksiej – „Rusek”, przyjaciel, powiernik i obrońca dziewczynki.
dzieci dorastają, kłopoty się piętrzą, a w życiu Liliany nieprzerwanie dominuje strach…

„Nadzieja” to świetnie nakreślony obraz psychologiczny kobiety regularnie krzywdzonej w dzieciństwie. Uświadamia nam jak wielką niszczącą siłą jest przemoc. Nie tylko fizyczna, ale i psychiczna. Jak w wielu polskich domach nadal jest ona obecna! Pokazuje jak traumatyczne wspomnienia z dzieciństwa mogą przekreślić całe życie, oddziaływać na dokonywanie wyborów, zachowanie człowieka. Tego nie da się wymazać. Od tego nie da się uwolnić.

Lilka to osoba, która zawsze marzyła tylko o jednym. O miłości. Czułej, prawdziwej, delikatnej. Lecz kiedy to pragnienie staje się obsesją, przeraża, niszczy…

„Pozostaje tylko Nadzieja…”

Dzieło Katarzyny Michalak poraża, wstrząsa, szokuje. To książka nabuzowana emocjami, trzymająca w napięciu. Nie da się nie uronić łzy nad losami Liliany i Aleksieja.

Wiele osób irytowała osoba głównej bohaterki. Postępowała ona irracjonalnie, podle, ale…ja ją rozumiem. Wbrew pozorom, nie ona była winna. Odpowiedzialność za jej ciąży na barkach dorosłych, którzy powinni ja wychowywać. Ta postać zapadła mi głęboko w pamięć.

Książka jest bardzo dobra, ale czegoś mi w niej brakuje. Mam wrażenie, że autorka mogła „bardziej się rozpisać”. Autorka narzuca trochę za szybkie (dla mnie) tempo ( a może ja zbyt szybko czytałam?). Książka ma po prostu niewystarczającą ilość stron. „Nadzieję” bez problemu można „połknąć” w dwie godziny, a po lekturze czuje się niedosyt… 

Zaskakująca, inna, wzruszająca, szokująca – taka jest „Nadzieja”. Katarzyna Michalak nie boi się poruszać tematów tabu i chwała jej za to. To książka ważna, wartościowa, już nie „fajne czytadło” utrzymane w klimacie „Poczekajki”. To opowieść o samotności, niszczącej miłości, trudnym dzieciństwie, ale i przebaczeniu i wzajemnym zrozumieniu. O tym jak silne emocje mogą w jednym momencie zmienić człowieka. I oczywiście o Nadziei. Do której zawsze można powrócić…