"Przeminęło z wiatrem"

Chyba mogę stwierdzić, że w moim niezbyt długim dotychczasowym życiu przeczytałam całkiem sporo książek. Czytałam książki bardzo słabe, słabe, dobre, bardzo dobre i świetne. Czytałam też książki, które mnie poraziły, wręcz zwaliły z nóg, opętały. Które nie pozwalały myśleć mi o czymś innym, wchłonęły, zachwyciły. Książki, które wygrywały ze snem, zmęczeniem, milionem kartkówek i sprawdzianów, a nawet z nauczycielami (jakkolwiek ciekawie by oni opowiadali). Książki idealne, które niezwykle trafnie wpasowały się w mój gust, które skonstruowane są tak, że można tylko podziwiać.

Nie. Stop. Nie książki. Jedna książka.

Może nie powinnam tak wyróżniać jednego tytułu, wśród miliona innych, z pewnością równie dobrych. Ale jednak moje serce krzyczy: „Tak! To ona!”. Serca uciszyć nie można.
Mimo to nie powinnam, bo przecież jest cudowny Lewis, jest klasyka dziecięca, są siostry Bronte i wiele innych książek, które kocham, wielbię i podziwiam. Jednak tylko ta jedna potrafiła sprawić, bym codziennie rzucała wszystko, bym odpychała w kąt naukę, przyjaciół, nauczycieli i wszystko inne. Nawet jeśli w danym momencie Jej nie czytałam, moje myśli były przy Niej. Permanentnie.

Chyba już nigdy Jej nie zapomnę. Będę wracać, przeżywać wszystko jeszcze raz i…zachwycać się. Jak za pierwszym spotkaniem.
No cóż, miłość.

Gdy połączy się piękny, niezwykle plastyczny i żywy język z interesującą fabułą, genialnie wykreowanymi bohaterami i wojną w tle, powstanie książka – perełka, książka – cudeńko, książka, od której nie będę potrafiła oderwać, która z pewnością stanie się w moim życiu czymś ważnym i wyjątkowym. Połączyć  wszystkie cechy dobrej powieści to nie lada sztuka. Margaret Mitchell podołała temu wyzwaniu. Stworzyła przepiękną opowieść o miłości, dojrzewaniu, wojnie secesyjnej. Z wielką wprawą odmalowała obraz amerykańskiego społeczeństwa końca XIX wieku. Krótko mówiąc, napisała książkę ociekającą doskonałością.

Plantacje bawełny, czerwona ziemia Tary, beztroskie dziewczęta, przystojni dżentelmeni. Maniery, zasady, reguły, konwenanse. A wśród nich – Ona. Piękna, pozbawiona skrupułów, wiecznie otoczona wielbicielami Scarlett O’Hara.

Scarlett to bohaterka bardzo frapująca czytelnika. Jest postacią bardzo złożoną, wielowarstwową, a przy tym niezwykle realną. Odnajdziemy w niej ludzkie zachowania. Może swoje własne?
O’Hara irytuje, fakt. Wiele czytelników wręcz jej nienawidzi. Jednak trzeba przyznać, że jest ona obdarzona szerokim wachlarzem nie tylko wad, ale i zalet. Czasami dopadała mnie myśl, że chciałabym mieć niektóre z jej cech.

Jeśli jest Ona, to i musi być On, prawda? A On jest… obłędny. Tak, znalazłam swojego kolejnego męskiego ideała książkowego.  Ech, mogłabym nawet zrezygnować z mojej miłości do Michała Wołodyjowskiego. Byleby tylko taki Rett istniał i mnie chciał! Dziewczyny, jeśli jeszcze zastanawiacie się, czy sięgać po tę książkę, mówię Wam: zróbcie to! Rett jest tego warty. Zdecydowanie.

Nie widzę sensu w opisywaniu fabuły tej książki. Jest ona tak popularna, że znają ją chyba wszyscy, przynajmniej ze słyszenia.

Ta powieść jest bezsprzecznie cudowna, pod każdym możliwym względem. Nie znajduje w niej żadnych wad. Ona zdecydowanie da się lubić. Przeczytajcie, nie tylko, dlatego że klasykę warto znać, ale dlatego, że ta opowieść, ta historia, ten język, ci bohaterowie to magia, cudeńko, coś niesamowitego. Miłośnicy głębszego przekazu też się nie zawiodą. Obiecuję. Jeżeli usłyszycie od kogoś, że „Przeminęło z wiatrem” to ckliwe, babskie (lub jakiekolwiek inne) romansidło, to uśmiechnijcie się tylko pod nosem i przeczytajcie. Warto.