Miłość nosi błękitną sukienkę

Była typową panienką z dobrego domu. Ułożona, naiwna, zamożna i śliczna jak z obrazka. Opływała w dostatki, miała kochającą rodzinę. I wtedy spotkała jego. Błękitna sukienka, sekretne liściki, namiętność, upojne uczucie niepozwalające zasnąć. Romantyczny poryw serca zawładnął nią całkowicie. Liczył się tylko On – biedny, lecz utalentowany, z kieszeniami pełnymi perspektyw na świetlaną przyszłość, czuły, rozbrajający szczerością i poczuciem humoru. Słowem, idealny. Do czasu.

Ona to Dorothea – nieśmiała, delikatna, nieporadna, trochę głupiutka. On to Alfred Gibson – Jeden Jedyny, Wielki Pisarz uwielbiany przez publikę i ceniony przez krytykę.
Początkowo byli parą doskonałą. On miał despotyczny charakter i narzucał swoją wolę, ale przy tym był uroczy i fascynujący. Zakochani w sobie bez pamięci na pierwszy rzut oka idealnie się dopełniali. On pisał i zbierał oklaski, Ona cicho mu towarzyszyła i wspierała go w trudach.

Sielanka nie mogła jednak trwać wiecznie. Romantyczna, młodzieńcza miłość gdzieś umknęła, Gibsonowie się pogubili. Zostali sami i oddaleni, każde na swój sposób, każde cierpiące. 

Ta książka to nieśpiesznie snuta opowieść, to zbiór wspomnień, próba uporządkowania bardzo silnych uczuć i emocji. Dorothea opowiada, z nutą goryczy, ale i kobiecym wdziękiem oraz delikatnością. Gdzieś dostrzegamy nostalgię, przeraźliwą tęsknotę do czasów, które już odeszły, do Alfreda Gibsona, którego już nie ma. Gdzieś tli się jeszcze płomyk miłości, nikły, bo podtrzymywany przez tylko jedną osobę. Przez dziewczynę w błękitnej sukience – inną, lecz ciągle tę samą.
A Dorothea wciąż opowiada, przeskakując z tematu na temat, z wspomnienia na wspomnienie. Rozgrzebuje przeszłość, analizuje, wyciąga wnioski. A przy tym obnaża siebie i nakreśla obraz człowieka, którego kochała i… kocha nadal. Mimo krzywd, mimo raniącej obojętności, mimo nieczułości i starannie zatuszowanej hipokryzji. W końcu Jednemu Jedynemu wybacza się wszystko. Zawsze.

My, Zaprawieni Czytelnicy, z uwagą słuchamy opowieści już starej, zmęczonej i nieładnej kobiety. Uśmiechamy się lekko – współczująco i pokrzepiająco, jakbyśmy chcieli pocieszyć. Prosimy o więcej, jednocześnie czując dziwne deja vu. Bo przecież skądś znamy tę historię, ona nie jest nowa, jest znana. Po chwili już sami kreślimy sobie obraz pewnego małżeństwa, uświadamiamy sobie pewne sprawy – trochę z bólem, trochę ze zdziwieniem. Dorothea okazuje się być Catherine, Alfred Charlesem. Już nie Gibson, a Dickens, nie Edward, a Oliver, nie Amy, a Dorrit.

Tu są emocje, tu są postacie. Nie ma miejsca na opisy dziewiętnastowiecznego Londynu, nie ma specyficznego klimatu. To się nie liczy. Liczy się tylko On i Ona. 

Ta opowieść inspiruje, nakłania do dalszych poszukiwań. Bo temat wcale nie został wyczerpany. Ta powieść nie jest biografią. Jest zbiorem pewnych rzeczywistych wydarzeń, lecz upiększonych i zmodyfikowanych. Przedstawia jednak realne sylwetki znanego pisarza i jego żony, skłaniając nas, Czytelników, do myślenia. I choć książka bez żadnych wątpliwości wlicza się do kategorii tzw. „czytadeł”, to trzyma naprawdę wysoki poziom, wyróżniając się spośród innych przedstawicieli „lekkiej, niezobowiązującej literatury”.

Gaynor Arnold, "Dziewczyna w błękitnej sukience", wyd. Znak, 2012

Zainteresowanych zachęcam do przeczytania tego, bardzo ciekawego eseju na temat życia Charlesa i Catherine Dickens.