To nie ma sensu. Ma coś więcej.

Bo czasem trzeba napisać coś, co nie ma najmniejszego sensu. Trzeba napisać o czymś, o czym się mówiło setki razy i ciągle się powtarza. Często czuję imperatywy, a parafrazując Harry'ego z "Portretu Doriana Graya" - jedynym sposobem pozbycia się imperatywu jest uleganie mu.
Ulegam więc.

Obejrzałam po raz kolejny "Władcę Pierścieni". Część trzecią, ukochany "Powrót Króla", bo przecież na wszystkie podobno nie mam czasu. Sprawdziłam, że nadal czuję na twarzy słoną wodę, gdy Theoden krzyczy Śmierci! Naprzód, po śmierć, po koniec świata! Nadal rozczula mnie Sam. Nadal patrzę na Aragornowe łzy w oczach z rozrzewnieniem. Obudziły się te same uczucia, obudziła się tęsknota do czegoś wzniosłego, pięknego, nienamacalnego, ale jednak egzystującego gdzieś obok. Uwielbiam tę historię. Uwielbiam ją tak, że aż boli mnie wspomnienie o niej.

Stwierdzam, że moje książkowe życie dzieli się na to, które było przed przeczytaniem "Władcy Pierścieni" i na to, które jest po przeczytaniu.

Takich książek nie powinno się pisać, bo podporządkowują sobie człowieka, robią z nim różne dziwne rzeczy, sprawiają, że popada w szaleństwo. Nie powinno się, ale dobrze, że zostały napisane.