"McDusia" i cała reszta

Wychowałam się na Jeżycjadzie i jest to niezaprzeczalny fakt. Dla niektórych dzieciństwo kojarzy się z grami, kolegami z podwórka, niewinnymi bijatykami, rowerem, zabawami, programami telewizyjnymi. Dla mnie ten cudowny, beztroski czas niezmiennie kojarzy się z książkami, konkretniej z trzema zaczytanymi na śmierć seriami: Kronikami Narnii, przygodami Ani Shirley i właśnie z nią – Jeżycjadą. To moje lekarstwo na wszelkie smutki, chandry i kryzysy, mój punkt odniesienia. To właśnie tam, w literackim Poznaniu, przy ulicy Roosevelta czuję się bezpieczna. To z bohaterami powieści Małgorzaty Musierowicz dzieliłam się i dzielę moimi młodzieńczymi problemami, radościami…

I nadeszła ona – „McDusia” – najmłodsze „dziecko” ukochanej Autorki. Radosne, lecz niecierpliwe oczekiwanie opłaciło się. Wróciłam w znane kąty i pozwoliłam otulić się ciepłem Borejków. Chłonęłam każde słowo, śmiałam się, wzruszałam i czułam niezwykłą miłość i życzliwość.
U Borejków znalazłam to, czego tak bardzo pragnęłam. Przyjemny chaos, wyszukany dowcip, masę uśmiechów. Zwykłe, ludzkie życie, w którym sprawą najwyższej wagi jest dobro. Było mi tak dobrze…

A kiedy uwielbiany przeze mnie senior rodu Ignacy zaczął rzucać łacińskimi zwrotami i cytatami, a urocza Łusia z zapałem trajkotać o języku polskim i „naszym” Adamie, przepadłam z kretesem.

Może „McDusia” jest inna, może gorsza, może rozczarowuje. Jednak nie mnie. Ja nie dostrzegam żadnych wad, nie powiem ani jednego złego słowa o tej książce. Nie mogę krytykować czegoś, co pokochałam. A „McDusię” pokochałam. Podobały mi się rozterki Laury, nieco zmieniony, dojrzalszy Ignaś, ryży Józinek, wspomnienia o profesorze Dmuchawcu, upominki, borejkowe Boże Narodzenie… Nawet tytułowa Magdusia Ogorzałka ze swoim dość irytującym charakterem, szybko skradła moje serce. Rozumiałam tą nieco zahukaną dziewczynę z miasta, nie bardzo pasującą do hałaśliwych, poetyckich Borejków. Było pięknie, tyle powiem. Naprawdę pięknie.

Ta wyjątkowa seria będzie zawsze obecna w moim życiu. I tak, jak nagminnie wracam do tych początkowych części, będę wracać do „McDusi”. Mówcie sobie, co chcecie, ja wiem, że w każdym, nawet najbardziej trudnym czasie, mogę liczyć na moich literackich przyjaciół. 

Małgorzata Musierowicz, "McDusia", wyd. Akapit - Press, 2012

***

Moi drodzy, życzę Wam cudownego Nowego Roku, przepełnionego radością i miłością. Mam nadzieję, że ziszczą się Wasze (i moje :)) literackie i te mniej literackie plany.

Szczęśliwego Nowego Roku!