Świat pełen fantazji

Nie wiem, ile miałam wtedy lat. Może dziewięć, może dziesięć? Czytałam już od dość długiego czasu. Kochałam Karolcię, Dzieci z Bullerbyn, Pippi Pończoszankę, Anię Shirley, Małą Księżniczkę i Lassie, ale najpiękniejsze były dla mnie… baśnie. Właśnie je kupowali mi rodzice, gdy zapragnęłam poszerzyć moją mini-biblioteczkę. To je czytałam zawsze, gdy byłam chora, było mi smutno lub czułam się chwilowo osamotniona. Automatycznie wchodziłam w inne światy, światy, w których mogło zdarzyć się absolutnie wszystko. Grimm, Andersen, Perrault… 

A wśród nich Ta Jedyna. Ukochana. Najwspanialsza Książka Świata, a przynajmniej w moim dziewięcioletnim mniemaniu. Już wtedy pachniała starością i moją mamą. W końcu to do niej kiedyś należała. Najpiękniejsza, bo swojska, przesycona polskością, a przy tym magiczna, zadziwiająca i niezwykła.
Nawet teraz wystarczy tylko, bym spojrzała na czerwoną, lekko podniszczoną okładkę, a ożywają wszystkie wspomnienia. Świat wydaje się nagle lepszy, pełen cudowności i dziwów. 

Mowa tu o „Baśniach polskich” wybranych i opracowanych przez Tomasza Jodełkę – Burzeckiego. Uświadczyć tu można bardzo wiele. Są i topielce, i gadający kaczor, królowie, i dzielni rycerze, potwory, smoki, diabły, królewny, zielarki, zajączek, Smutek, Zeus, św. Piotr, muzykanci, karczmarze… Jest i ukochana Majka – boginka wodna ze wspaniałym warkoczem. Świat Wyobraźni, po prostu, świat, w którym nie ma żadnych zahamowań i ograniczeń. 

Autorów tych baśni w większości dobrze znamy, ale może nie od tej strony? Są teksty Józefa Ignacego Kraszewskiego, Elizy Orzeszkowej, Bolesława Prusa, Henryka Sienkiewicza, Jana Kasprowicza, Kazimierza Przerwy – Tetmajera, Władysława Reymonta, Kornela Makuszyńskiego, Bolesława Leśmiana i wielu, wielu innych. Nic, tylko czytać, zachwycać się i rozpalać wyobraźnię do białości. 

Wśród tak wielu (bo kilkudziesięciu) wspaniałych baśni mam jedną ulubioną, którą mogę czytać niezliczoną ilość razy. Ona nigdy mi się nie nudzi, za to zawsze sprawia, że odczuwam najwyższy stopień literackiego ukontentowania. Uśmiechnąć się przy niej można, poczuć dreszczyk emocji i uwierzyć w niewiarygodne. Jest to „Majka” Bolesława Leśmiana, prawdziwe cudeńko.

Nie wiem, czy byłabym teraz taka, jaka jestem, gdyby nie te baśnie. To one budowały moją dziecięcą wrażliwość i pokazywały fascynujący świat literatury. A moja miłość do tych krótkich, pełnych fantazji utworów nie przeminęła wraz z wiekiem. Może dlatego tak lubię Narnię, czy Hobbita?

"Baśnie polskie", opracowanie i wybór: Tomasz Jodełka - Burzecki, wyd. Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1974