A może by tak porównać notatki z C. S. Lewisem? (C. S. Lewis - "Rozważania o psalmach")

„Nie jest to dzieło specjalisty. Nie zajmuję się zawodowo judaistyką, nie jestem wybitnym krytykiem ani znawcą historii starożytnej czy archeologiem. Piszę dla nieuczonych o rzeczach, których sam się nie nauczyłem. Jeśli konieczne jest usprawiedliwienie (a możliwe, że jest) dla napisania takiej książki, usprawiedliwiałbym się w taki mniej więcej sposób: często się zdarza, że dwaj uczniowie potrafią lepiej niż sam nauczyciel rozwiązać problemy, jakie pojawiają się w ich zadaniach, pomagając sobie nawzajem. (…)Tę książkę zatem piszę jako jeden amator dla drugiego, opowiadając o trudnościach, jakie napotkałem, albo o olśnieniach, jakie mi się przydarzyły przy czytaniu Psalmów, mając przy tym nadzieję, iż mogą okazać się interesujące, a nawet pomocne dla innych czytelników niespecjalizujących się w tym temacie. Jest to raczej „porównywanie notatek”, a nie próba nauczania” – pisał C. S. Lewis we wstępie do „Rozważań o psalmach”. Rzeczywiście w pewnym sensie miał rację, w jakimś stopniu ta trudna sztuka nie-nauczania, „porównywania notatek”, pisania bez napuszenia i zarozumialstwa mu się udała. Jednak proza angielskiego profesora zdecydowanie amatorszczyzny nie przypomina. I choć wiele w tym tekście jest skromności, wiele też jest nieprawdy, bo w końcu „Lewis geniuszem był”. 

To wymagająca książka. Wcale nie łatwa, nie lekka, nie czytająca się sama, ot tak sobie. Zmagałam się z nią kilka tygodni (tak, zmagać się to najodpowiedniejsze słowo), wrastałam w sposób myślenia Autora, próbowałam zrozumieć, poukładać, zapamiętać, zapisać. Sięgałam po Psalmy, raz po raz, ze zdziwieniem, z zachwytem, z radością, czasem z ciszą w sercu. Wsłuchiwałam się w słowa Lewisa, które tłumaczyły, odkrywały przede mną Autora i Jego. Szczególnie Jego. Boga.

150 Psalmów. 150 utworów pełnych emocji, miłości, uwielbienia, czasem nawet nienawiści. To jedna z najpiękniejszych ksiąg Pisma Świętego, czysta poezja przepełniona Bożym natchnieniem, z odciśniętą pieczęcią Ducha Świętego. To jednak nie tylko księga wypełniona patosem i miłością do Boga, ale także ludzkie okrzyki, wołania prostych ludzi pragnących szczęścia, sprawiedliwości, uwagi, życia. Wśród poetycznych, subtelnych utworów znaleźć można psalmy złorzeczące, pełne gniewu i często straszliwych przekleństw. Można znaleźć tak trudne tematy jak śmierć czy sąd. 

Jedną z najpiękniejszych cech C. S. Lewisa jako pisarza jest szczerość. Jego niezwykła otwartość na innych, prostota w wyrażaniu myśli, wrodzona pokora zachwyca i przyciąga. W jego książkach możemy spotkać geniusza tak podobnego nam, tak zwykłego, którego życie tak jak nasze było wypełnione wątpliwościami i rozterkami. Profesor dzieli się nimi bez wstydu tak, jak dzieli się swoją mądrością, doświadczeniem i erudycją.

W „Rozważaniach o Psalmach” tak jak w innych książkach Lewisa uderza trafność myśli, bystrość Autora, jego precyzja. A przede wszystkim pociąga to, że Jack nie zmusza, nie „ładuje” do głowy wzniosłych idei, nie wtłacza na siłę wiedzy i swoich własnych przekonań. On raczej zachęca swoją własną fascynacją, pokazuje na osobistym przykładzie, jak można żyć inaczej, piękniej, jak można czerpać radość z obcowania z Pismem Świętym – całościowo – nie tylko z tą jedną Księgą Psalmów. Warto się zatrzymać, warto wsłuchać się w to, co ma dla nas do powiedzenia skromny angielski profesor, a przede wszystkim w to, co ma dla nas do powiedzenia nasz Stwórca. Nawet jeśli sprawia nam to trudność.

C. S. Lewis, "Rozważania o psalmach", wyd. Esprit, 2011, tłum. Aleksandra Motyka

Za książkę bardzo dziękuję wydawnictwu Esprit.