To już rok.

Piękna była późna wiosna zeszłego roku. Energii miałam za trzech, radości dziesięć razy tyle, a do tego głowę pełną pomysłów, ideałów, totalnie oderwanych od rzeczywistości marzeń. Niezwykłe to były czasy. Wracam do nich myślami z autentyczną nostalgią, z tęsknotą, która czasem aż sprawia ból. Chociaż ostatnio Lewis mnie porządnie skrzyczał, mówiąc dobitnie, że encore wypowiadać nie należy, oczekiwać powtórki nie wolno. A później Szymborska mu zawtórowała ze swoim „Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy…”. Tęsknotę próbuję więc odsunąć na bok, wspomnienia nie. A wracając do tych drugich…

Ósmego dnia czerwca 2012 roku, w czasie gdy myślałam o zrobieniu czegoś dobrego i konstruktywnego, co pozwoliłoby mi na wykorzystanie ogromnych pokładów energii, przypomniałam sobie, że posiadam konto na bloggerze (z powodu tak zwanego falstartu, ale pozwólcie, iż pominę tę kwestię wymownym milczeniem). Powstała więc Tulipanowa Biblioteczka z ulubionym Schmittem w pierwszym poście. Zaczęłam pisać, gorzej, lepiej, czasami tragicznie, czasami zadowalająco. Czytałam tyle, ile się dało, odnajdywałam wspaniałych autorów, książkowe perełki, o których nigdy bym się nie dowiedziała, gdyby nie blog. Wy komentowaliście, zaglądaliście, mi rosło serce. Starałam się starać.

Ten blog powstał chyba z potrzeby dzielenia się pięknem, wygadania się, wylania zachwytów. Mam wielką nadzieję, że udało mi się choć malutki kawałeczek tego piękna przekazać w swoich tekstach. Mam nadzieję, ze namówiłam choć jedną osobą do przeczytania jakiejś niezwykłej książki.
Ten blog ma już rok. W międzyczasie zmieniłam nazwę, gust wywrócił mi się o 180 stopni (a raczej odkryłam, że ja POTRAFIĘ czytać klasykę), obejrzałam mnóstwo filmów, oczarowały mnie tysiące obrazów. 

Ale ten blog nie istniałby bez Was – czytelników. Dziękuję za radość, którą sprawiacie mi swoją obecnością. Dziękuję także za Wasze pisanie, za to, że mogę się od Was uczyć, podziwiać Wasze recenzje, odkrywać coraz to wspanialsze powieści.
Dzisiaj szczególnie chciałabym podziękować trzem ślicznym panienkom. Ani z jej anielską cierpliwością, która uroczo się oburza, gdy polecam jej kolejną książkę czy film, a także dość regularnie pisze do mnie przemiłe maile. Zaraźliwie radosnej Karolce, która dzieli się ze mną muzycznymi wspaniałościami, wrażeniami i sprawia, że częściej się uśmiecham. W końcu dziękuję kochanej Mery za te wszystkie rozmowy, polecanki, za samo istnienie.

Mam nadzieję, że Brulion Literacki będzie dla Was miłym miejscem, sympatycznym kawałkiem cyberprzestrzeni. Ja będę dokładać wszelkich starań, by było tu piękniej, bardziej magicznie i swojsko.  Będę próbować nadać moim tekstom jakikolwiek poziom. Będę coraz bardziej przywiązywać się do tego miejsca, coraz bardziej wrastać w Brulion. Bo Brulion beze mnie nie może istnieć, a ja bez Brulionu…? 

Jeszcze raz kieruję do Was wszystkich to magiczne słowo dziękuję. I ściskam bardzo serdecznie, przesyłam uśmiechy. Cieszę się. Cieszę się, że to już rok.