"...dziś pójdziesz ze mną do mojego ogrodu, a ten mój ogród - to Raj." ("Bajki", O. Wilde)

Pusta kartka, która czeka, aż przeniosę na nią swoje myśli. I książka, książeczka, niepozorny drobiazg wetknięty niedbale między wystawne tomiszcza w bibliotece. Nie, to, co jest teraz, po przeczytaniu, to nawet nie jest pustka w głowie, to nie jest wyrażenie swojego obojętnego stosunku do utworu, ani nie brak myśli. To kłębowisko różnych uczuć, pragnień, żalów, słów, które nie zostały wypowiedziane, a które zostały zaklęte między pożółkłymi stronicami, które zostały może nieświadomie wywołane we mnie, których nie potrafię sformułować. One egzystują we mnie, w tej książce, gdzieś obok, błądzą po świecie, czekając aż ktoś je przygarnie i zrozumie.
Tak jak ten mały tomik „Bajek” czekał. 

Wilde nie pisał, daleko mu było do rzemieślnika, on tworzył metafizyczną, nienamacalną rzeczywistość, w której my możemy teraz obcować i którą możemy chłonąć wszystkimi zmysłami. Te bajki… Konstrukcję mają znaną, zgrabną, bezpieczną. Zewnętrznie przypominają utwory czytane w dzieciństwie, przed snem, na dobranoc. Zwierzęta i rośliny tu rozmawiają, ludzie dzielą się na biednych i bogatych, księżniczki i królewicze panują, czarują, miewają sny i splątane losy. Jak echo powtarzane są pojedyncze frazy, a każda sytuacja może się odmienić w mgnieniu oka.

Ale to Wilde, przewrotny Wilde, Wilde udziwniający, Wilde tworzący aluzje, symbole i zawoalowane znaczenia. Chyba tylko Wilde potrafił stworzyć coś tak przerażająco smutnego i zarazem tak pięknego. Coś budzącego niepokój i zachwyt jednocześnie, wywołującego uczucie rozpaczy i euforii w tym samym czasie.

Tak, w tej książce są banały, moralizowanie, mądrość podana w pokrętny, absolutnie cudowny sposób. Jest coś okropnie poruszającego, nie, nie wzruszającego, ale poruszającego, dziwaczny element, który zagnieżdża się w sercu i ściska w gardle. I te rany Miłości, i Śmierć z Chciwością, i ptaki, które odgrywają taką ważną rolę, i poświęcenie, i ten smutek, wszechobecny bolesny smutek. Potrzebny smutek.

Nie chcę opisywać tych dziewięciu historii, nie chcę o nich mówić za wiele, nawet nie czuję się do tego upoważniona. Mam wrażenie, że już wystukałam zbyt wiele nieporadnych słów, choć myśli nadal pozostają rozproszone i nieuporządkowane. To przytłaczająca lektura, historie raczej nie dla dzieci, mimo że ubrane w baśniowe szatki, piękno, które tak bardzo dotyka, zarazem kunsztowna pisarska sztuka. O, taka mała książeczka.

Oscar Wilde, "Bajki", Wydawnictwo Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek, 1988, tłum. Maria Feldmanowa, Ewa Berberyusz, Włodzimierz Lewik 

*cytat użyty w tytule pochodzi z książki, str. 136