Wieczór z książką, muzyką i (?) filmem. Cz. 1.

O tym, co ja nazywam kulturą. O tym, co ja nazywam rozrywką. O tym, co ja nazywam życiem.

Należę do tej grupy czytelników, którzy z reguły rozkoszują się książką w ciszy. Tak jest łatwiej, raczej przyjemniej, spokojniej. Maksymalna koncentracja na książce, przerywana tylko krótkimi spojrzeniami za okno, bądź myślami w stylu Co za fragment! Gdzie moje znaczniki? Ale często z książką łączy się muzyka. Puszczona gdzieś w tle nie przeszkadza, raczej wycisza. Słuchana w przypadkowych miejscach wzbudza emocje, wywołuje wspomnienia. Jest muzyka, przy której się pisze, wykonuje się obowiązki szkolne, którą się śpiewa w różnych okolicznościach, choć wcale nie posiada słów…

Pierwszy zachwyt przyszedł wraz z Narnią. W. przynosił kolejne tomy do domu, bo w mojej bibliotece jeszcze ich nie było. Rozmowy, odczytywanie alegorii, zachłyśnięcie się innym światem, odkrywaną przygodą. Później filmy, trochę emocji, chęć wzięcia udziału w walce i… ta muzyka. (Harry Gregson-Williams)

Kocham skrzypce. Mam dreszcze, gdy słyszę ich dźwięk, a jako mała dziewczynka marzyłam o nauce gry na nich. Marzenie się nie spełniło (pewnie mierna byłaby ze mnie skrzypaczka), fascynacja została…
Połączenie skrzypiec i ukochanej Jane Eyre musiało być doskonałe. Nie było innego wyjścia.
Słucham tego soundtracku w różnych okolicznościach życia. Zawsze działa tak samo, zawsze wywołuje obrazy w głowie, przypomina cudowną książkę, niezły film. Emocje. (Dario Marianelli)

Ludovico Einaudi pojawił się w moim życiu nie dość, że nagle, to jeszcze całkiem przypadkowo. Nieprzemyślane kliknięcie, wielka niewiadoma, nazwisko, o którym nigdy nie słyszałam, które nigdy nie mignęło mi przed oczyma. Później był tylko zachwyt.
Cudownie się czyta przy jego muzyce. I nawet nauka lepiej wchodzi do głowy.