Jak zostałam Harrym Potterem, czyli dzięki ci TVNie!

To była całkiem spontaniczna decyzja. Harry Potter i Książę Półkrwi. Oglądamy? Oglądamy.

To obejrzeliśmy.

 

Film był niezły. Ciekawy, z dobrze wyważonymi momentami wzruszenia i humoru, z doskonale przedstawionymi rozterkami i słabościami Malfoya. Do aktorów się przyzwyczaiłam – zastrzeżeń nie mam. Słowem, spontaniczna decyzja była zarazem mądrą decyzją. (W. uznał, że lepiej mu się oglądało HP niż WP. Zgroza! Heretyka* mam w domu!).

Przez kilka lat o Harrym Potterze w naszych czterech ścianach się nie wspominało. Ja zajęłam się innymi książkami, Były Maniak też, rodzice nigdy nie pałali sympatią. Odeszły w zapomnienie fascynujące zabawy, chwile sam na sam z książką pełną magii, niepokój o ulubionych bohaterów. Wiedzieliśmy przecież jak ta cała historia się kończy, znaliśmy wszystkie 7 części, niegdyś uwielbiane.
Było, minęło.
Wczoraj okazało się, że owszem było, ale wcale nie minęło. Miłość do Młodego czarodzieja i jego przyjaciół pozostała, przetrwała próbę czasu. I gdyby nie sobota, z pewnością poleciałabym teraz do biblioteki, by po raz kolejny zanurzyć się w objęciach 1000-stronicowego Zakonu Feniksa. Grube to i ceglaste, ale właśnie Zakon czytałam na schodach, przy posiłkach, w nocy pod kołdrą, przebierając się, sprzątając. Szmira? Nie sądzę.

Przeszło, gdy wybuchła religijna afera. Potter został zesłany na banicję, uznany za osobnika szkodliwego i mieszającego w umysłach młodych mugoli. Przyznaję, przejęłam się. Potter? Ten Potter? Mój ukochany kumpel? Z okultyzmem nie chciałam mieć nic wspólnego, wolałam odsunąć się, wyprzeć z pamięci ulubione książki. Do tego doszła pewna konferencja pewnej pani, która przekonywała, że cała seria Rowling to zło w czystej postaci (ale wychwalała Tolkiena, więc i tak ją lubię). Nie dałam się jednak zwariować.
„Jeśli chodzi o diabły, istnieją dwa równie wielkie, a równocześnie przeciwstawne sobie błędy, w które może popaść nasze pokolenie. Jednym jest niewiara w ich istnienie. Drugim wiara i przesadne, a zarazem niezdrowe interesowanie się nimi” – pisał C. S. Lewis w „Listach starego diabła do młodego”. Brawo, panie Lewis! Właśnie o to mi przez cały czas chodziło!
Owszem, uczniowie Hogwartu uczą się numerologii, wróżbiarstwa i innych dziwnych nauk, co nie znaczy jednak, że każdy czytelnik musi zacząć się uczyć numerologii i wróżbiarstwa. To, że w książce latają z różdżkami w rękach, nie znaczy, że czytelnik musi latać uzbrojony w patyk (ja tak robiłam, ale najgorszym wypowiedzianym przeze mnie zaklęciem była drętwota – i nic z tego nie wynikało). Równie dobrze można powiedzieć, że Anna Karenina to szkodliwa książka (zdrada, narkomania, samobójstwo – szczyt degeneracji!). O teraźniejszych młodzieżówkach lepiej już nie wspominać – dziwne jednak, że nimi nikt się nie zajmuje. 

Nie każda książka jest dla każdego. Do niektórych trzeba po prostu dorosnąć. Nawet najbardziej wygładzona powieść może mieć zły wpływ – jeśli tylko trafi na nadpsuty grunt, rozumiejący wszystko opacznie.

Przyznaję się, nie dałabym osobie do lat 12 Harry'ego Pottera (chyba że znałabym tę osobę i wiedziałabym, że się po prostu nadaje). Nie dlatego, że to złe, zakazane i zepsute do cna książki, ale dlatego, że seria Rowling jest po prostu straszna. Tak samo nie dałabym osobie do lat 12 Władcy Pierścieni. Niech sobie lepiej Hobbita czyta i Opowieści z Niebezpiecznego Królestwa.

Co prawda ja fascynowałam się Potterem odkąd tylko pamiętam, czytałam te książki, odkąd tylko nauczyłam się czytać. (Chociaż dopiero od czwartej części robi się naprawdę mrocznie). Nie sądzę, by wywarły na mnie zły wpływ. Uważam wręcz, że dzięki temu moje dzieciństwo było bogatsze. Gdyby nie pani Rowling, nie spędzałabym czasu w zerówce na produkcji mioteł z patyczków (domki się z nich budowało), zmienianiu wody w rum (Dźwięki harfy, wiatru szum, wodo, wodo, zmień się w rum!), odgrywaniu scenek prosto z Hogwartu i udawaniu, że jestem Harrym Potterem (K. była Hermioną, Ron był dochodzący niestety). 

I choć nie powiem teraz, że seria o Młodym czarodzieju to moje ulubione książki, sentyment pozostał. I przeświadczenie, że Rowling dobrą pisarką jest.

*Heretyk to, według G. K. Chestertona, człowiek, którego opinie mają czelność odbiegać od jego własnych. Według mnie, heretyk to człowiek, którego opinie mają czelność odbiegać od moich własnych.