Wszystko ma swój początek w rodzinie. ("Sierpień w hrabstwie Osage")

Pewien popularny serwis filmowy utrzymuje, że „Sierpień w hrabstwie Osage” jest komedią. Na seansie nie zaśmiałam się ani razu. Owszem, uśmiechałam się przy niektórych dialogach i dostrzegałam ironiczne zabarwienie kilku sytuacji, ale to smutny film. To zdecydowanie smutny film. Smutny, ciężki i przygnębiający. Taki, o którym myślę teraz, kilka godzin po seansie, i o którym będę pewnie myślała przez najbliższe dni, doceniając, krytykując, analizując i dostrzegając coraz to nowsze elementy i ukryte znaczenia.

I długo się zastanawiałam, dużo było błąkających się myśli. Było też postanowienie, że napiszę o tym filmie, bo przecież wiem, co napisać, wszystko sobie ustaliłam. Jest jednak inaczej, kartka jakoś się nie zapełnia sama, wszystkie mądre myśli schowały się gdzieś w kącie, uciekły w miejsce, skąd nie potrafię ich wyciągnąć. Albo w ogóle ich nie było.

Nie napiszę więc nic konstruktywnego, ani nie będę wypisywać wad i zalet. Musicie jednak wiedzieć, że te sławne nazwiska na plakacie mówią same za siebie o poziomie gry aktorskiej. Że Meryl Streep jest świetna, ale daleka jestem od zachwytów, bo przesadzić w aktorstwie też można. Że Julia Roberts zdecydowanie zasługuje na tego Oscara i będę trzymać kciuki bardzo mocno. Że wszyscy, dosłownie wszyscy są rewelacyjni i każda postać, ze swoimi własnymi problemami, pokręconymi charakterami, przygnębiającymi historiami, zapada w pamięć. Że problemy rodziny Westonów można byłoby rozdzielić na kilkanaście innych rodzin, a wtedy o każdej z nich powiedzielibyśmy, że przeżywa tragedię. I że pierwowzorem jest sztuka teatralna, więc ja to odczytuje jako symbol. Bo myślę, że wiele osób może się w ukazanej rodzinie odnaleźć i zadecydować, tak jak Westonowie, co dalej. 

I w końcu padają te znamienne słowa „Co robisz? Dokąd uciekasz? Nie ma gdzie uciec”. Bo ucieczki nie ma i nigdy nie będzie. Można wyjechać na drugi koniec Stanów, można mówić, że się od rodziny odcięło, można nawet jak Ivy mieć dość, nie czuć więzi, powiedzieć, że to pomyłka, zlepek genów, nic nas nie łączy. Na nic to wszystko, toksyczne relacje będą się za nami ciągnęły w nieskończoność. I film udowadnia to, o czym jestem przekonana od dawna – to z rodziny wynosimy najwięcej i jeden zły ruch może spowodować początek tragicznego łańcucha wydarzeń. Traktujemy innych tak, jak nas traktowano, złością, jadem można zarazić i w każdej sytuacji możemy się usprawiedliwić. Pytanie tylko, czy wzajemne obwinianie się, tworzenie kolejnych części łańcucha przyniesie pożądany skutek.

Słowem, piękne widoki tworzą wręcz absurdalny kontrast do tego, co dzieje się w hrabstwie Osage. Jestem emocjonalnie wykończona, trochę jeszcze rozdygotana, mimo że „Sierpień w hrabstwie Osage” to jednak dość sztampowy film, a i wiele jest tu prostoty i zwyczajności. I chyba nic więcej nie jestem w stanie napisać.